Mevsimlerden yine bir hüzün mevsimi
Bir ölüm titizliğiyle düşüyor yapraklar
Bulutlar göz yaşlarıyla ıslatıyor toprağı
Kefenini giymeye hazırlanıyor bedenim
Birden karanlığa açıyorum gözlerimi
Gökyüzüne kümelenmiş yıldızları görüyorum
Sessizce karanlığın koynuna bırakıyorum kendimi
Bir deli rüzgar götürüyor beni çocukluğuma
Yanlızlık iliklerime kadar ıslatıyor bedenimi
Tepeden tırnağa buz kesiyorum
Bir çocuk ağlıyor içimde
Mevsimlerden yine hazan, yine hüzün
Sabri Şirin
